Ja.. waar begin je in zo'n geval?
Gisteren is de hele rollercoaster begonnen. We gingen naar de huisarts voor die nare grote blauwe plekken die je had. Die zag al vrij snel in dat er meer aan de hand was en dus moesten we naar het ziekenhuis om even bloed te laten prikken. Dat had ik verwacht. Een vitamienedingetje zei ik 's middags nog. Op de fiets naar het ziekenhuis vond ik je al dapper, want je zag er zo tegenop, vond het zo spannend. In het ziekenhuis was je stil en vond je het nog spannender. We waren vrij snel aan de beurt en ze konden je ader niet vinden en andere mouw omhoog en wat we toen zagen daar schrok ik van. Je hele bovenarm was blauw. Zo'n plek had ik nog nooit gezien bij je. Dat was niet goed. Je was zo dapper met prikken dat je een mooi diploma kreeg. Daarna gingen we naar huis. Nog even langs de Scapino, misschien hadden ze een leuke broek voor jou en Jasper. Nee, die vond je niet zo leuk. We stapten op de fiets toen ik zag dat de huisarts belde. Dat is snel dacht ik nog. Ze vertelde dat de kinderarts je graag nog even wilde zien vandaag en of we terug naar het ziekenhuis konden gaan. Je had bloedarmoede zei ze. Wij weer naar het ziekenhuis, naar de spoedeisende hulp. Geen idee waar dat was en we zijn het hele ziekenhuis doorgegaan. Uiteindelijk werden we naar de goede afdeling gebracht en werden we vrij snel naar een kamertje gebracht. Dat vond ik bijzonder. Vrijdagmiddag en dan zo snel plaats voor ons. We moesten even wachten en ze kwamen nog een keer bloed bij je prikken. Richard was inmiddels ook in het ziekenhuis en zo hoefden we niet alleen te wachten. We hebben een aantal keer "ik zie, ik zie wat jij niet ziet" gedaan. Daarna was je het wel zat en wilde je wel wat eten. De arts assistent vertelde dat ze nog een foto wilde maken en dat je nog even niks mocht eten. Foto gemaakt en dat deed je ook zo stoer. Gewoon staan en goed stil gestaan. Daarna weer terug naar de kamer. Nog steeds was het wachten. De arts assistent kwam wat vragen stellen aan mama en aan Richard en daarna de arts. Ook aan jou stelden ze wat vragen. Na de foto en de vragen kwamen ze weer een poosje later terug. Tussendoor wilde je steeds meer hangen en knuffelen. Ik weet dat ik bij de knuffels dacht "nu ben je nog niet ziek, nu is er nog niks aan de hand".
En toen? Toen kwam de arts binnen samen met de verpleegkundige en de arts assistent en pakten ze allemaal een stoel en ging de deur dicht. Als ouder weet je dan al wat er komen gaat en dat het geen goed nieuws is. Dat was het ook niet. "We denken aan leukemie." Phoe.. Die wilden we niet horen. Richard en ik keken elkaar aan en zagen de schrik, maar ook de zorgen in elkaars ogen en daarnaast de tranen. Ik weet dat ik niks meer kon zeggen en dat ik jou heel erg hard knuffelde. Je snapte het niet en vroeg wat er aan de hand was. De arts legde aan jou uit dat jouw bloed ziek was en dat er meer onderzoek nodig was om te kijken hoe ziek en wat ze eraan konden doen. We wisten dat als dit het is het een hele lange reis zou zijn. Een die we zeker aankonden en aangingen, maar hoe? Dat wisten we nog even niet. De arts liet ons even bijkomen van de klap en vertelde dat ze een kamer ging regelen voor Lotte. Geen twijfel dat ik bij je zou blijven die nacht. Je zou in het ziekenhuis slapen die nacht. Het zou de eerste nacht worden die je in het ziekenhuis slaapt. Eenmaal alleen gaven we elkaar een hele dikke knuffel en wisten we dat we mensen moesten inlichten. Richard ging familie bellen en gaf je toen nog een dikke knuffel. Je had een lijstje met wat je wilde hebben van thuis. Hij ging het snel halen. 's Avonds kwam er nog familie langs. Voor jou, maar ook om even met mama en Richard te praten hoe het met ons ging. Wij moesten die klap ook verwerken en aangaan. Het was onwerkelijk en niet te bevatten. Een klein vrolijk meisje, zo ziek? We konden het niet begrijpen. Het was een lange avond en we zouden pas laat slapen. Morgenochtend zouden we met de ambulance naar het Prinses Maxima Centrum gaan voor verder onderzoek en behandeling.
Na 5 lange dagen en nachten in het ziekenhuis hoorden we dat je geen leukemie hebt en dat je naar huis mocht gaan. Heel fijn en wat waren we blij, maar ik weet dat ik het ook heel spannend vond. Hoe moest het nu verder? Het kwam toch ergens vandaan?
Met wat nieuwe afspraken op zak zijn we het ziekenhuis uitgelopen.
Onze zoektocht begon.. Wat was er dan aan de hand?
Reactie plaatsen
Reacties
Heel veel sterkte dikke knuffel 😘😘😘
Ik krijg hier gewoon kippevel van. Zo jong nog , bah. Ik wens alle betrokkenen heel veel sterkte toe de aankomende zware periode . En Richard , als je me nodig hebt ben ik er voor je
Pfff, wat een verhaal, ben er stil van. Heel veel sterkte. Xx
Lieve Mandy,
Geschrokken lees ik net jullie verhaal. Wat een nachtmerrie en wat erg voor jullie. Heel erg veel sterkte allemaal. ❤
Lieve Lotte wat ben jij dapper!
De afgelopen periode hebben we vaker berichtjes gestuurd na het lezen van je berichten op Facebook, maar ook nu krijg ik weer een brok in mijn keel.