Emoties

Op het moment van schrijven krijgt Lotte haar eerste chemokuur. We wisten natuurlijk al een tijdje dat dat zou gaan gebeuren. Als het daadwerkelijke moment daar is, gaan er koude rillingen door je heen. Eigenijk wil je de verpleegkundige stoppen en de slangen eruit trekken maar het is een onderdeel van het hele traject.
Wel een van de vervelendste onderdelen, dat is zeker.
Ook Lotte die tot nu toe alles met glans doorstaat laat haar tranen nu de vrije loop en wij doen mee.
En natte pannekoeken blijken ook best lekker.

Het fijne is dat de afgelopen dagen goed zijn verlopen. Bijna geen last gehad van bijwerkingen. Ze mocht zelfs gisteravond even een kwartiertje naar buiten. En wat is het dan fijn dat Jasper er dan ook is. Ze hebben samen even kunnen spelen in de buitenspeeltuin van het ziekenhuis. Als je dan ziet met wat voor enthousiasme en plezier die twee bezig zijn geeft ons dat ook weer energie. Dat konden we goed gebruiken. Want zwaar is het zeker. En dat kun je van te voren niet inschatten. Hoe zeer we ook rekening hielden met alle emoties, op het moment dat je kleine meisje daadwerkelijk haar eerste chemo krijgt is het gewoon niet eerlijk. De vraag die ze erover stelt is hoe lang het duurt voordat ze haar haren kwijt raakt.
Lieve schat, ik wil helemaal niet dat je je haren kwijt raakt. Ik wil je oppakken en weghalen uit deze grote nachtmerrie, maar we moeten erdoorheen en wij kunnen dat!

De steun van iedereen om ons heen doet ons erg goed. Van familie die ons bijstaat in het ziekenhuis, vrienden die eten voor ons maken, collega's die vrije dagen inleveren of zomaar even een kopje thee komen drinken tot aan mensen die je nauwelijks kent en ook aan ons denken. We zijn jullie zeer dankbaar.

Nu maar hopen dat Lotte ook de komende dagen weinig last zal hebben. Maar de chemo is een ander verhaal dan de voorgaande medicatie. Stiekem gaan we al aftellen naar aanstaande vrijdag. De grote dag, dag 0 zoals ze dat noemen. De dag van de stamceltransplantatie.