Het moment

Lieve Lotte,

Ik zou je zoveel willen zeggen, maar ik weet dat er niks binnen komt bij je nu.

Gisteren was het moment van de nieuwe cellen. Eerst in de ochtend de sonde inbrengen en dat ging eigenlijk vrij goed. Je had er alleen wel last van. Het voelde gek en raar. We hebben wat slokjes thee gedronken, maar toen kwamen ze je voorbereiden voor de transplantatie.
Het moment waar we zolang op hebben gewacht. Wat een mensen komen er bij kijken om dit allemaal te regelen, artsen, verpleegkundigen en mensen die het donormateriaal begeleiden. 2 zakjes van 100ml kreeg je en elk zakje moest nog ontdooid worden. Dat duurde 10 minuten per zakje en het duurde 20 minuten voordat het zakje helemaal in je lijf zat.

We waren van te voren al gewaarschuwd dat er bijwerkingen konden optreden. Binnen 10 minuten werd dat al werkelijkheid.
Je bloeddruk schoot omhoog gevolgd door heftige hoofdpijn. Je hebt toen verschillende medicijnen toegediend gekregen maar niets leek te helpen. Meisje wat hebben we je zien vechten.Tegen de hoofdpijn, maar vooral tegen het vervelende gevoel wat je had. Je bleef spugen, maar er zat niks meer in je buik dus leverde het alleen maar meer druk op je hoofd op. Artsen hebben tot in de nacht overlegd hoe ze dit konden verhelpen. Uiteindelijk ben je door sterke pijnmedicatie in slaap gevallen. Gelukkig is gedurende de nacht je bloedruk gezakt. Maar wat zaten we in angst. Was het een reactie op de stamcellen of op de medicatie daaromheen?

Rond 5uur vanochtend maakte je me wakker dat je naar de wc moest "En mam, weet je waar ik zin in heb? In een ijsje" Meid, morgen krijg jij van mij een lekker ijsje, zoveel als je wilt. Om 5.30u kwam de kinderarts nog wat tests doen omdat je bloeddruk nu wel erg laag was. Door de medicatie en de rust is die nu zo ver gezakt dat ze je weer extra vocht moeten geven om hem weer wat omhoog te krijgen. Wat een puzzel is het allemaal.

Vandaag lig je in bed en ben je te moe om antwoord te geven en dat is oké. Ze hebben de sonde weer opnieuw ingebracht en nu blijft hij zitten. Je hebt de intocht nog gekeken en tussendoor lekker geslapen.

We vinden het zo knap hoe je het allemaal doet. Want wat was het een heftige nacht voor ons. Spanningen, angst, hoop. Alles gaat door je heen en je beleeft het allemaal. Jou zo zien liggen en zien vechten tegen de pijn is het moeilijkste om als ouder te zien. Je wist het niet meer. En zoveel mensen die erbij kwamen kijken en zoveel overleg.

We zijn er nog niet en de weg is nog lang. Maar de nieuwe cellen zitten erin en we hopen dat die gaan doen wat ze moeten doen. Nu is wachten het enige wat we kunnen doen. En hopen dat er geen nieuwe complicaties optreden.