Confronterend

Afgelopen week was zwaar. Je ging steeds verder achteruit en we wisten niet of het door de reactie kwam of het er gewoon bij hoorde.

Wat was het moeilijk om te zien. Je praatte niet meer, had geen energie meer en wilde eigenlijk gewoon alleen maar liggen en tv kijken. Kreeg de ene transfusie na de andere. Zelfs toen je sliep kreeg je er nog een.
Maandag zijn ze gestart met de morfine en daarna had je minder pijn en kwam je rechter op zitten. De dagen erna is afgesproken om iedere dag 3x uit bed te komen en iets aan de tafel te doen. Of even een beweegspelletje. Met de nieuwe pijnstillers lukte dat aardig. Tot donderdag, toen had je meer pijn. Je hebt een hogere dosis en als het even wat erger wordt kun je zelf op een knopje drukken om een klein beetje extra morfine te krijgen. Dit ging iets beter.

En toen was het vrijdag. Je wordt wakker gemaakt door mama. Je hebt zo een afspraak met haarwensen. Door de chemo gaat je haar uitvallen, dat is zeker. Dat het terugkomt is ook zeker, maar in die tussentijd wilde je graag een pruik. En nu had ze er verschillende meegenomen om te passen en te kiezen. Ik weet niet wie het moeilijker vond, jij of ik? Wat een confrontatie is dit.
Je hebt even gehuild en in stilte heb je ze gepast en geprobeerd. Ze zijn anders, we zijn jou gewend, met je mooie kleur in je haar en die hele vervelende kruin op de bovenkant. Je krulletjes van de vlecht die je iedere nacht in hebt.
De pruik is mooi, heeft een mooie kleur, lengte wordt wat aangepast, model wordt iets anders, maar het is goed zo. Wanneer je haar uitvalt kunnen we deze opzetten en als je dat niet wilt is het ook goed. Weer een stap genomen.
Een lastige, confronterende stap.

Wat was het fijn om je daarna lekker te horen kletsen over een sinterklaasspelletje wat je speelde. Ik hoorde weer een glimp van de Lotte die we thuis zagen. Kletsen tegen het tablet omdat je het spelletje zo leuk vindt en alles verteld wat je doet. Thuis had ik allang tegen je gezegd dat je even de koptelefoon op moest doen en hier genieten we even van je stem. Je stem die boven de piepjes en geluidjes van de apparaten uitkomt. Wat voelt dit goed! Voor nu is dit een goed uur! En die pakken ze ons niet meer af.

Volgens de arts heb je nog een zware week voor de boeg. Maar ook die gaan we met zijn allen weer doorstaan. Dag voor dag, uur voor uur, stap voor stap.