Naar huis

En toen zei de arts "Als alles gaat zoals nu mag ze binnenkort naar huis." Wow, die is snel en hadden we niet verwacht. Als alles goed gaat, daar duimen we dan voor. De woensdag heeft ze meegedaan aan een onderzoek voor een medicijn wat ze krijgt en kwamen ze om de zoveel tijd bloedprikken. 's Avonds spuugde je de medicijnen weer uit. De verpleger stond erbij en zei "Deze hadden we niet zien aankomen. En nu?" Uhm, als het goed gaat en de bloedwaardes blijven stijgen dan mag ze alsnog snel naar huis. Die woorden hangen nog in m'n hoofd. De medicatie hoefde gelukkig niet nog een keer.

De nacht ging best goed. Je hebt lekker geslapen en had veel kletspraatjes in de ochtend. Nadat je de medicatie kreeg veranderde dat. Je kreeg ineens ongelooflijke buikpijn. Zo heb ik je lang niet gezien. Je huilde van de pijn. "Mama, het doet zo'n pijn!" Ik drukte op de bel en wat misschien maar een paar minuten duurde leek wel een eeuwigheid. Je bleef spugen, de sonde moest ik tegenhouden anders kwam die er ook uit. Aan beide kanten kwam het uit je lijf. Huilend naar de wc, washandje op je buik, zweet op je hoofd en maar huilen van de pijn. Je hing tegen me aan en je wist echt niet meer wat je moest doen. En ik ook niet. Meer dan de verpleegster bellen en over je rug wrijven kon ik niet doen. Maar met alles wat in m'n lijf zit zou ik je dit willen besparen. Je eigen verpleegster was met iemand anders bezig en er kwam dus iemand die we nog niet gezien hadden. "Hè, wat vervelend, ik denk dat het komt van de ontlasting die in de weg zit." Uhm.. Nee. Die gaat al weken zo en heeft nog nooit pijn gedaan en 2 minuten nadat ik de medicatie geef is het ineens van de ontlasting. "Nou, van dit medicijn ken ik dit helemaal niet." Dat zal best, maar ze heeft pijn. "Ik ga even overleggen met de arts." Uiteindelijk nam de pijn af en kreeg je paracetamol, maar de rest van de dag heb je op bed onder je deken gelegen en was je zo ontzettend moe. De enige vraag die ik had was "Hoe moet jij mee naar huis?" De arts kwam en heeft tussendoor nog je bloed laten prikken. Je waardes zijn gestegen en je mag dus toch binnenkort mee naar huis. Hoe dan? Waarschijnlijk een reactie op het medicijn, maar als er niks geks meer gebeurd, ga je lekker huis. En dit medicijn hoeft ze thuis niet. Oké, dat is een beetje een opluchting, maar nog steeds denk ik "Wat moet ik doen als dit thuis gebeurd?" Je vertrouwd hier op artsen en als er wat is komt iemand kijken en reageren ze vaak direct. En thuis? Thuis moet ik zien of het wel of niet goed gaat en dan is er geen belletje om op te drukken waarna er binnen een paar tellen een verpleegkundige naast je staat.

De dag dat we naar huis gaan ben je al vroeg wakker en beginnen we langzaamaan met inpakken. Het is wel heel veel. We hebben wat dozen extra gehaald en uiteindelijk na de uitleg over de sonde voor thuis zijn we met twee auto's vol knuffels, kaarten en speelgoed naar huis gegaan.

In de auto was het gek om je weer ineens daar te hebben zitten. Je keek naar buiten alsof alles weer nieuw was. Je was zo onder de indruk.

Thuis hebben we genoten. De eerste avond weer samen. Overal lagen spullen over de vloer verspreid. Alle kleding, speelgoed en de rest wat er in die 2 auto's zat. Hoe gingen we dit dat doen? Het was even zoeken en vooral heel, heel veel opruimen en we zijn er nog niet. Maar we zijn thuis.

Thuis waar we met z'n vieren zijn, waar de kids weer in hun eigen bed liggen en waar we weer gelach van Jasper en Lotte horen. Waar we weer geklets horen over spelletjes die ons niks zeggen, maar wat zo heerlijk is om te luisteren.
Thuis, waar de tranen meerdere keren per dag in onze ogen springen van geluk. Maar ook van dankbaarheid. Ze is thuis en wij zijn thuis.

De 5 weken in het ziekenhuis waren heftig. Maar wat zijn we dankbaar voor de steun die we hebben gekregen van iedereen. Van het verplegend personeel, familie, vrienden en collega's. We willen jullie bedanken voor wat jullie hebben gedaan de afgelopen periode en hopen dat jullie ons blijven steunen de komende maanden. Onze dankbaarheid is moeilijk onder woorden te brengen maar bij deze.....namens Lotte....ontzettend bedankt ❤