Een jaar geleden

Vorig jaar op deze dag hoorden we de woorden "We denken aan leukemie". Met geen pen konden we beschrijven wat we toen voelden of dachten. Niet wetend wat de toekomst ons zou brengen. Het heeft een grote impact gehad. Vooral de periode in het Prinses Máxima centrum was heftig.

Inmiddels zijn we een jaar verder, is het geen leukemie maar fanconi. We hebben de grootste en moeilijkste stap al genomen, namelijk de stamceltransplantatie. En het belangrijkste, we kunnen weer genieten van jouw lach, van jullie lach samen. Van het gegiechel, van de grapjes, van de escaperooms die jullie samen maken in huis. Van de spelletjes die jullie doen. En zijn jullie samen aan het werk voor school. Want naar school kunnen jullie allebei niet. Dat maakt het wat makkelijker om thuis aan de slag te gaan. Straks als het wel weer kan en mag heb jij Klassecontact. Een mooi scherm wat in de klas staat met een camera en een microfoon. Thuis hebben we een laptop en een headset. Zo kan jij straks toch in de klas zijn vanuit thuis. Krijg je de instructie van de juf en meester mee en kun je grapjes maken en kletsen met je klasgenoten.

"Hoe gaat het met Lotte?" Dat is de meest gestelde vraag. En nog steeds waarderen we die vraag. Gelukkig kunnen we zeggen dat het steeds een stapje beter gaat. Langzaamaan gaan de waardes omhoog. En dat willen we! Want hoe hoger de waardes des te beter de cellen in haar lijf aan het werk zijn. Haar haren beginnen weer te groeien en haar eetlust? Niet te geloven! Die eet meer dan dat ze ooit deed.

We zijn dus op de goede weg. Nu op naar het moment dat haar weerstand hoog genoeg is om de medicatie te stoppen zodat haar lichaam het zelf kan gaan doen. Dat word nog een spannend deel van het traject maar zoals het nu gaat hebben we vertrouwen.